Waarom ik stop met mijn droomjob
"Don't fulfill the dreams of other people"
Grappig hoe een inspirerend citaat me deed beseffen dat ik deel uitmaakte van iemand anders droom. Ik dacht niet na over wat ik wou, wat mijn doel was of wat ik trachtte te zijn. Mensen waren jaloers op mijn leven, maar het voelde eerlijk gezegd niet als een geweldige situatie.
Als 22-jarige die meer tijd spendeerde aan feesten en benchpressen dan aan studeren, dacht ik niet na over mijn toekomst. Mijn eerste liefde, basketbal was aan de kant geschoven als gevolg van talloze blessures, dus ik ontwikkelde een andere interesse: krachttraining.
Toen de mannen van Elite Athletes mij vroegen om krachten te bundelen, was het als een droom die uitkwam. Ik zat sowieso veel in hun facility, dus why not?
Door hun structuur en organisatie werd ik in één zomer twee keer zo sterk. Coaching was totaal nieuw voor mij en mijn allereerste uitdaging in mijn 'carrière'. Als geboren introvert, veranderde coaching me in iemand die zelfvertrouwen ontwikkelde en een glimlach op mensen kon toveren wanneer ik maar wou. Het zorgde voor een goed gevoel. Het motiveerde me om steeds beter te worden en 'Nick the Researcher' was geboren.
From chugging beers to devouring books.
Net als de andere twee collega's werd ik een hectische lezer, online onderzoeker en nam ik deel aan een heleboel workshops. Krachttraining was MIJN ding en het proces vertalen naar de klanten toe in iets wat ze konden begrijpen en gepassioneerd over werden was mijn talent.
Hard werken loonde, onze facility groeide uit tot 150 leden en groepslessen waren een groot succes.
Opgroeien - Evolutie & Transformatie
We worden volwassen, we evolueren en we transformeren. Het maakt deel uit van het leven, maar als individuele transformatie zulke hoge snelheden heeft en zich in andere richtingen vertakt, is het moeilijk voor een bedrijf om zijn wortels en persoonlijkheid te behouden.
Klanten worden trouwe klanten en soms (of meestal) zelfs vrienden. Ze houden van het personeel, ze houden van de sfeer, ze houden van het programma en ze houden van de andere klanten die je aantrekt.
Ze zeggen dat je een winnend team nooit mag veranderen, maar we hebben veel veranderd...
...En mensen vertrokken.
Ik zeg niet dat het bedrijf is veranderd in de slechte zin, ik zeg dat het is veranderd zonder goede communicatie. Het veranderde omdat we andere belangen hadden. Blijkt dat de mensen nooit verandering wouden.
Praktische druk op de schouders - De Soldaat
Als mensen niet komen opdagen, heb je niet veel te doen. Als je gepassioneerd bent door het werk dat je doet, is dat niet leuk.
Zeker als je werkdag om 15u begint en je je avond doorbrengt in een leeg, koud magazijn terwijl je vriendin thuis zit na een dag op kantoor.
Je collega's zitten niet eens in hetzelfde gebouw en jagen hun dromen na. Zij zijn gelukkig. Het blijkt dat het niet hun droomjob was om in een facility te zitten en allerlei mensen te coachen.
Nu ben jij daar.
Alleen of quasi alleen.
Praten met mensen, hun verhalen horen: problemen en successen. Je leert ze kennen en geraakt bevriend met veel van hen. Zij zijn nu je sociaal leven. Je bent op alle fronten het bedrijf geworden. Je leegt de vuilbakken, je fixt de kapotte lamp, je doet de boodschappen, je maakt kleine aanpassingen, je doet de communicatie, je organiseert de evenementen, je doet alles eigenlijk en dat is oké, tot je ziet dat de aanwezigheden blijven dalen.
Je neemt die dingen persoonlijk op.
Je werkt harder en je probeert verschillende dingen, maar het blijft dalen...
...En jij valt uiteindelijk ook in een dal. Voeg daar nog wat familie- en persoonlijke gezondheidsproblemen aan toe en voor je het weet ben je een wrak. Je bent het gezicht van een 'Training Facility' en je hebt niet eens getraind in de laatste zes maanden.
Ik ben GEEN Ondernemer...ofwel?
Twijfels sijpelen naar binnen. Je begint de schuld bij de andere collega's te leggen, dan geef je jezelf de schuld, dan geef je de schuld aan omstandigheden en dan weet je het gewoon niet meer. Je bent verdwaald.
De waarheid? Niemand en iedereen is schuldig.
Gebrek aan communicatie heeft dit als gevolg.
Met steun van mijn vriendin en familie besloot ik voor mezelf om er volledig voor te gaan. Eén laatste keer. Ik zou het hele bedrijf structureren, naar de cijfers kijken, de collega's zonodig berispen en kapitein van het schip worden.
Ik installeerde een social media plan, mijn krachtschema's waren twee maanden van te voren gepland, ik keek naar de cijfers en ik plande financiële meetings. Kortom, het geheel was als een tuin die in jaren niet was opgeknapt en ik voelde me als Edward Scissorhands op steroïden.
Maar de vermoeidheid en frustratie van de afgelopen jaren kon ik niet uit mijn lichaam laten gaan. Bij elke stap die ik zette, stelde ik deze vraag:
"Is this something you want to do for the rest of your life?"
Ben ik de persoon die een bedrijf ga structureren en zorgen voor een financieel plan, een marketingplan, etc. etc. Als je dit leest en je kent me nog maar een beetje, dan weet je dat het antwoord een 'nee' is. Het bedrijf had zo iemand nodig. Ik ben de sociale, de creatieve, de lijm en de soldaat. Ik ben niet de 'numbers guy'.
Helemaal niet.
Mij dwingen om me aan te passen aan de verschillende rollen die het bedrijf nodig had, gaf een dreun op mijn coaching. Ik was zoals altijd in de buurt als coach, maar ik deed geen onderzoek meer, ik trainde niet meer, ik had geen innovatieve dingen meer.
Dat maakte me bang.
Ik geef (heel veel) om deze mensen en ik kan geen energie vinden om ze nieuwe dingen te blijven geven?
Dat was de 'dealbreaker'.
Ik zou mezelf kunnen dwingen om dit te blijven doen, maar als ik mezelf zie wegglijden als kwalitatieve coach?
Tijd om te stoppen.
"But what do you want to do with the rest of your life?"
Ha!!!
Als ik dat nu eens wist! Is dat niet waar iedereen tegenwoordig naar op zoek is?
Ik ben nog steeds geïnteresseerd in het menselijk lichaam, het is nog steeds een dagelijkse bezigheid, ik leer er nog steeds elke dag over, ik zal er nog steeds over schrijven, lezen, ...
Maar ik ben de drukte in Antwerpen en België 'kotsmuug', de drukte, de ratrace waar iedereen deel van lijkt uit te maken. Mensen die bezig zijn met hun 'carrière' of dik loon terwijl ze op hun zeventig samen beseffen dat het leven 'zo snel is voorbijgegaan'.
't Leven is bezig e, nu, hier.
Soms heb ik het gevoel dat ik hier niet thuis hoor.
Dit zijn de eerste pagina's van een nieuw hoofdstuk, de titel en inhoud zijn onder voorbehoud...
En vergeet niet !
Trust The Process.
Always.
